Fİkrİn Doğuşu & Motİvasyon

Türkiye’de pek rastlanmayan bir görsel dilim olduğunu hep hissettim.
Bu dili bir vitrin olarak değil, insanların duygularına temas eden bir katılım alanı olarak kurmak istedim.

Uzun zamandır derdim, ilham veren ve duygulara dahil olan işler yapmaktı; sadece “göstermek” değil, hissettirmek ve düşündürtmek.
Kendi içimde net bir hedef koydum: izleyiciyi pasif konumdan çıkarıp, sorumluluk ve merakla karar anına taşıyan bir yapı kurmak.

Başlangıçta yalnızca deneysel videolar paylaşıyordum.
Fakat içerikler izlenmeye başlayınca şunu fark ettim:
Sadece “anlamsız AI videoları + rastgele bir tarih” hissi bırakan bir yüzeysellik istemiyordum.

Bu yüzden bir hikâye disiplini eklemeye karar verdim.
Senaryoyu en baştan yazmadım; tam tersine, izleyici tepkileri ve sahadaki nabızla evrilen bir ARG katmanı inşa ettim.
Amaç, izleyenin ekran karşısındaki konforunu kırmak; etkileşimli görevler ve bulmacalar üzerinden “ben de buradayım” duygusunu uyandırmaktı.

İlham kaynaklarım netti:
YouTube’daki Webdriver Torso efsanesinin soğuk, tekrarlı dilini yapısal bir sinyal olarak gördüm.
Görsel dünyada ise “username666” ve yaratıcısı nana825763’in karanlık/bozuk estetiğinden,kontrollü rahatsızlık yaratma biçimini okudum.
Bu etkileri taklit etmeyip kendi disiplinime çevirdim: daha sade tipografi, ölçülü glitch, etik çizgisi belirli bir korku-gerilim.

Projeye, ajans işimden ayrıldıktan sonra başladım.
Zamanım vardı; bütçem sınırlıydı.
Yapay zekâ servis abonelikleri ve donanımımın sınırları, beni metod geliştirmeye zorladı:
MidJourney → Krea/Veo/Kling → Photoshop,After Effects hattında hafif ama tutarlı bir üretim akışı kurdum.

Her şeyi tek başıma üstlendim: fikir, yazım, üretim, kurgu, dağıtım, topluluk yönetimi.
İlk büyük engelim, ilk kez geniş bir kitleye derinlikli bir senaryo ve oynanabilir bir ARG kurma zorunluluğuydu.
Bunu, “her parça tek başına çalışmalı, birlikte daha büyük bir anlam kurmalı” prensibiyle aştım.

Kırılma anı 4 Mayıs paylaşımımın viral olmasıydı.
O sıçrama, etkileşimi görünür kıldı ve dış ilgiyi hızlandırdı.
Kısa süre sonra BAŞO benimle iletişime geçti; projeyi bağımsız bir belgesel ile izlemeleri, aldığım yönün doğru olduğuna dair harici bir teyit oldu.

Deprem teması benim için etik sınırlarla ele alınması gereken bir alan.
Burada hiçbir zaman şok değeri peşinde koşmadım; amaç, hafızayı canlı tutan, sorumluluğu ve empatiyi çoğaltan bir çerçeve kurmaktı.
Bu nedenle görüntü seçiminde ve kurgu dilinde saygı, mesafe ve uyarı katmanlarını standart hâle getirdim.

Sonuç olarak “Tatbikat Veri 107”, kişisel bir görsel dilden kolektif bir deneyime evrildi.
İzleyicinin katılımını merkeze alan bu yaklaşım, projeyi tek taraflı yayın olmaktan çıkarıp etkileşimli bir alana dönüştürdü.